Η ιδέα είχε καρφωθεί στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια … Σκεφτόμουν καθισμένος στα καρεκλάκια (lift) του χιονοδρομικού κέντρου Κελάρια:

«Υπέροχα δε θα ήταν να μπορούσα να ανέβω στην κορυφή του Χιονοδρομικού κέντρου Παρνασσού με τη μοτοσικλέτα μου;»

Και η ιδέα αυτή έγινε πράξη το προηγούμενο τριήμερο. Εξοπλισμένοι με όρεξη και τρέλα, χάρτες του βουνού, τις πιο κατάλληλες για τη χρήση αυτή μοτοσικλέτες εξοπλισμένες με ότι απαραίτητο για προστασία και άνεση, αλλά και τον απόλυτα καλύτερο Τεχνικό Ρουχισμό που υπάρχει διαθέσιμος σήμερα.

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα εναλλαγής βατού χωματόδρομου και άσφαλτου μέχρι την Αράχοβα, εισχωρήσαμε στο δασικό κομμάτι του Παρνασσού, με κατεύθυνση δυτικά το όρος Γκιώνα. Το τοπίο γεμάτο εναλλαγές. Πυκνή βλάστηση αρχικά, που μειώνονταν όσο ανεβαίναμε υψόμετρο και τελικά, η σχεδόν ξερή κορυφογραμμή μας επιβράβευσε με την θέα της καταγάλανης θάλασσας στο βάθος. Μεγαλείο!

Ο δρόμος προς τέλος έγινε αρκετά σαθρός, αλλά αισίως φτάσαμε στους πρόποδες της Γκιώνας, για να αρχίσουμε την ανάβαση προς Καρούτες. Ανεβαίνοντας συνεχώς η ατμόσφαιρα γίνονταν όλο και πιο δροσερή, ενώ η ανάμνηση του καύσωνα στην Αθήνα έγινε ένα μακρινό όνειρο. Μετά τα 1700 μέτρα υψόμετρου, το καταπράσινο βουνό έγινε σταδιακά ξερό και μας καλωσόρισε με τη θέα της μεγάλης πεδιάδας στη νότια πλευρά της κορυφής σε ύψος 1550 μέτρων. Εκεί μαγευτήκαμε και ταξιδέψαμε σε μέρη εξωτικά με την κορυφογραμμή της Γκιώνας να μας κυκλώνει. Οι επόμενες ανηφόρες προς την κορυφογραμμή ήταν σχετικά απαιτητικές και πιο απότομες από ότι άλλο συναντήσαμε στο βουνό τη ημέρα εκείνη. Έχοντας κατακτήσει όλο το νότιο κομμάτι του βουνού, αρχίσαμε την κάθοδο από τα 1890 στα 500 μέτρα με μόνιμη θέα τη μαγική τεχνίτη λίμνη Μόρνου.

Μετά από μια μεγάλη και σχετικά απαιτητική διαδρομή λόγω του αρκετά σαθρού εδάφους λόγω καλοκαιριού, φτάσαμε στο χωριό Κονιακός για μια μεγάλη αλλά απαραίτητη στάση. Μετά από ανασυγκρότηση δυνάμεων, κατευθυνθήκαμε προς Αθανάσιο Διάκο για διανυκτέρευση.

Η επόμενη ημέρα μας βρήκε με τις μπαταρίες γεμάτες και έτοιμους για νέες προκλήσεις. Προορισμός Παύλιανη μέσω του “γρήγορου” δρόμου και στάση για καφέ. Μετά από μερικά χιλιόμετρα συνεχούς ανοικτού βατού χωματόδρομου, τέλειου για γρήγορη οδήγηση με μόνιμη πλαγιολίσθηση (ανατολικά της Παύλιανης) περάσαμε σε ένα σφιχτό ασφάλτινο κομμάτι που μας οδήγησε στο Γοργοπόταμο. Η θερμοκρασία είχε σκαρφαλώσει ανησυχητικά όσο ψάχναμε τη μεγάλη μεταλλική γέφυρα του σιδηροδρόμου με τη φοβερή θέα στην πεδιάδα. Δεν αργήσαμε να βρούμε ένα ωραίο κατέβασμα προς τον ποταμό, όπου μια βουτιά στα παγωμένα νερά του και ένα μικρό γεύμα μας επανέφεραν σε πλήρη ετοιμότητα.

Επόμενος προορισμός ο Μπράλος και στη συνέχεια, μέσω Πολύδροσου, η μαγευτική ανάβαση προς την κορυφή του Παρνασσού μέσω Επτάλοφου. Τα συνεχόμενα σφιχτά πέταλα που διασχίζουν τις κατάφυτες πλαγιές του βουνού σύντομα μας ανέβασαν ξανά στη δροσιά του υψηλού υψομέτρου, από τα 300 στα 1700 μέτρα του χιονοδρομικού κέντρου Κελάρια.

Εκεί η αδρεναλίνη της άφιξης στον αρχικό στόχο δε μας άφησε να ξαποστάσουμε. Ανάβαση προς το σαλέ του χιονοδρομικού στα 1950 μέτρα μέσω ενός χωματόδρομου μέτριας δυσκολίας και 15 μοίρες κλίσης. Από εκεί αρχίζουν τα δύσκολα λόγω απουσίας δρόμου προς την κορυφή των lift, της μεγάλης κλίσης ανάβασης - άνω των 30 μοιρών - και του πολύ σαθρού και δύσβατου εδάφους. Η λύση για το πρόβλημα αυτό είναι μία : επίθεση με όλο το στάβλο των V2 της KTM εκμεταλλευόμενοι τις τεράστιες διαδρομές των αναρτήσεων και την σιγουριά της απόλυτης προστασίας που παρέχει μια στολή όπως η KLiM Adventure Rally, μια στολή κατασκευασμένη με την απόλυτη προστασία ως βασική προϋπόθεση.

Σύντομα είχαμε φθάσει στην κορυφή του χιονοδρομικού στα 2230 μέτρα που φιλοξενεί το μικρό γραφικό εκκλησάκι.

Η εμπειρία να οδηγείς ένα τέρας χιλίων κυβικών και διακοσίων κιλών στην κορυφή ενός χιονοδρομικού είναι απλά απίστευτη!